طبیعت گردی در آبشار دیدنی دروای بیدشهر
طبیعت گردان تاگاره اوز روز جمعه 93/10/19 را به بازدید از آبشار بیدشهر اختصاص دادند. ساعت حرکت از اوز 06:30 بود که پس از طی مسیر با راهنمایی سعید و سپس میلاد خرد روزی بیادماندنی را سپری کردند.
روز قبل تحقیقات مختلفی از دوستان بیدشهری انجام شد و بسیاری معتقد بودند به دلیل کمبود بارندگی با خشکی آبشار مواجه می شویم و این بازدید را به زمان دیگری موکول کنیم، اما به دلیل برنامه ریزی های قبلی این بازدید صورت گرفت و رضایت طبیعت گردان را نیز به همراه داشت.
به دلیل قرار گرفتن مسیر بین دو کوه بسیار بلند و وزش بادی سرد در ابتدای صبح اعضا حرکت خود را با سرعت بیشتری آغاز کردند و با راهنمایی میلاد خرد از مسیر کوه و راه های باریکی که در تپه ها، صخره ها و کوه ها ایجاد شده بود و مال رو به نظر می رسید به حرکت خود به سمت آبشار ادامه دادند. در محل توقف خودروها چاهی تقریبا عمیق وجود داشت که اثری از آب در آن نبود. به گفته دوستان این آبشار را «آبشار دروا» می نامند که به احتمال زیاد به دلیل قرار گیری آن در بین کوه ها و دره های بلند به این نام خوانده می شود. مسیر دیگر این آبشار همان مسیر رودخانه ای ست که پر از قلوه سنگ های ریز و درشت بود و به گمان بعضی از اعضا مدت زمان طی مسیر را طولانی تر می کرد و به دلیل وجود آب های راکد شاید در بعضی از مسیرها به ناچار مجبور به کوه پیمایی هم می شدیم. به هر حال، نه در مسیر رفت و نه برگشت از مسیر رودخانه ای به جز یک مسیر کوتاه در برگشت استفاده نشد. ولی این مسیر هم با وجود سنگ ها و تخته سنگ های مختلف جاذبه های خاص خودش را داشت.
مسیرهای ساخته شده که حالت کمربندی را در کوه ها و تپه ها داشت در جاهایی بسیار باریک بود و گاهی به دلیل سستی خاک و سنگ ها امکان ریزش و سرخوردن و خطر سقوط داشت و این شرایط لزوم پوشیدن کفش مناسب و دستکش مخصوص به دلیل تماس دست با سنگ ها و صخره ها و گاهی خارهای خشکیده در دل کوه و داشتن سایر تجهیزات مناسب را ایجاب می کرد. احتیاط و تمرکز در این مسیر و آشنایی با ادامه راه ضروری به نظر می رسید که با کمک راهنما از سختی مسیر کاسته شد. در این مسیر بقایای سدی که در گذشته وجود داشته و اکنون یا تخریب یا در دل خاک ها مدفون شده است به چشم می خورد. ترشک (تُروشَه) سبزی مورد علاقه اوزی ها نیز در دل کوه سر برآورده بود و برگ های کوچکش خودنمایی می کرد. بوته های کوچکی از آویشن نیز که برگ های سبز و خوشبویی داشت و همچنین، گُلَک که برای ترشی جات استفاده می شود و درخت کنار نیز به چشم می خورد، اما بارش کم باران امسال بسیاری از زیبایی های این منطقه بکر و زیبا را در خود پنهان کرده بود. آواز خوش پرندگانی که در دل کوه ها انعکاس صدای خود را می شنیدند نیز گوش نواز بود. طبیعتی آرام و دوست داشتنی...
در آخرین پیچ مسیر، محل ریزش آبشار خودنمایی می کرد و دیدن آبی کم عرض که از آن سرازیر می شد شادی اعضا را دو چندان کرد چرا که احتمال کمی می دادیم که بتوانیم شاهد این صحنه زیبا باشیم. مسیر آخرین پیچ تا محل ریزش آب را با سرعت بیشتری طی نمودیم تا از جاذبه های آن نهایت بهره را ببریم و رسیدن به آبشار واقعا هیجان انگیز بود، هم آبی که فاصله ای بین ما و آبشار ایجاد می کرد و هم راه های کنده شده در دل صخره ها که امکان رفتن به بالاترین نقطه آبشار را ممکن می ساخت. به گفته راهنما، در زمان بارندگی اگر کسی در نزدیکی محل سقوط آبشار باشد صدای مهیب سرازیر شدن آب را خواهد شنید و اگر به موقع از آن محل خارج نشود ممکن است با خطرهایی مواجه شود که جبران ناپذیر باشد.
از آب این آبشار در گذشته استفاده های بسیاری می شده است و مردم تا نزدیکی آن برای بردن آب به شهر می رفته اند. روستاهای اطراف نیز از این نعمت خدادادی بهره مند می شده اند. در گذشته، آب این آبشار با جوی باریکی از سنگ و ساروج به داخل آبادی هدایت می شده است که امروزه با ریزش دیواره های این جوی تنها مسیر ارتباطی پرهیجانی می باشد که برای بازدیدکنندگان باقی مانده است.
ساعت 9 همه اعضا در کنار آبشار بودند و با گرفتن عکس و صرف صبحانه و لذت از صدای آهنگین آبشار و مشاهده نخستین اشعه های آفتاب در دل این دره شگفت انگیز روزی بیادماندنی را برای خود رقم زدند. انعکاس موج بر دیواره صخره ها و انعکاس صدا نیز از جاذبه های این آبشار بود. این بازدید در حدود نصف روز طول کشید و کوچک ترین طبیعت گرد حاضر صبا صیادی بود که با شور خاصی پا به پای سایر اعضا مسیر را طی می کرد.
